Stress… vergeet je niet te eten?
Je kent het wel (of erger : je (her)kent het niet). Iemand is wel heel erg ijverig bezig, er zit geen rem op. Maar niet uit plezier, nee, er zit druk op. Veel druk. De persoon in kwestie voelt zich geweldig, vol concentratie en is heel erg energiek. De evenwichtige waarnemer gaat het opvallen dat de “geweldig” werkende persoon in de eerste plaats zich minder sociaal opstelt.
Er is immers iets dat snel, snel, snel af moet… Gaandeweg gaat het tempo eruit. Ergernis of wanhoop maakt zich meester van hem, het doel wordt immers niet gehaald. En er wordt nog minder werk verzet, terwijl de persoon in kwestie nog steeds denkt dat ie bergen werk verzet. De evenwichtige waarnemer valt dan ook op dat de harde werker niet of te weinig eet. Ernaar vragend zal de werker antwoorden dat ie geen honger heeft. Hoe kan dit?

Mijn ogen gingen wat dit betreft goed open tijdens een vakantie met mijn gezin in Schotland. Ik voelde gelijk al de rust die dat prachtig land uitstraalt. Genietend van de rust en sfeer en cultuur en landschap en natuur kwamen we uiteindelijk in een pub terecht met een grote tent eraan gebouwd. Vol met vele tafeltjes en stoeltjes, allemaal bezet (we bemachtigen het laatste tafeltje) omdat het lunchtijd was. Tot mijn ontzetting ontwaarde ik slechts 2 mensen voor de bediening. Ze gaven geen enkele blijk van op te willen schieten. Maar toch… iedereen was voorzien van drinken, een aantal mensen hadden al eten. Aangenaam was het toen al snel een van de twee obers naar ons tafeltje kwam gesloft om de bestelling in alle rust op te nemen. Slofte weer rustig weg om het bestelde eten door te geven aan de keuken en bracht ons algauw ons drinken. Ik wist niet wat mij overkwam toen al behoorlijk snel het eten werd gebracht. Zonder enige stress, en ze konden het werk makkelijk bijhouden! In Nederland maak je zoiets niet mee, met zulke drukte zie je meer personeel en zie je zich (al dan niet gestesst) rot werken.
Hoe kan dit allemaal? Als je in een maatschappij werkt dat heel veel druk op je legt, kan je vroeger of later ten prooi vallen aan een semipermanente overlevingsmodus. Je moet presteren, of anders… In deze modus gaat teveel je zogenaamde reptielenbrein de overhand nemen : bevriezen, vechten of vluchten. Deze 3 gedachten maken zich afwisselend meester van je in deze toestand. Deze toestand zorgt er ook voor dat al je energie naar je ledematen en hoofd wordt gestuurd, en lichaamsdelen die niet absoluut nodig zijn om te vechten, vluchten of bevriezen krijgen nog maar nauwelijks energie. Helaas krijgt je spijsvertering nog maar nauwelijks energie. Helemaal geen enkel probleem, goed zelfs, als het gaat om een kortstondige gevaarlijke situatie het hoofd te bieden. Je lichaam is op dat moment volledig klaar om de situatie aan te kunnen. Als de situatie voorbij is herstelt
het lichaam zich van de negatieve effecten.
Echter in een stressvolle maatschappij blijf je veel te lang of zelfs permanent in de stressmodus, je spijsvertering blijft op een veel te laag pitje branden, je eet daarom veel te weinig, komt energie te kort. Je hebt immers brandstof nodig om je lichaam goed te laten functioneren. Eet je dat niet of te weinig, dan beschadig je je lichaam, waardoor je in dagperiodes van relatieve rust te weinig voedingsstoffen hebt om het lichaam, waar roofbouw op is gepleegd, te herstellen. Of het begint te laat te herstellen. Dus als je veel stress ondervindt, probeer dan goed te blijven eten.
Voor rustgevende artikelen kunt u terecht bij www.gerritsspirituals.nl
Voor therapie tegen stress kunt u terecht bij www.praktijkdegroenehand.nl